Het fantasieverhaal van Bai Juyi en de open haard

In het holst van een besneeuwde winternacht zat een eenzame figuur bij de open haard, verzonken in gedachten. Een glas wijn en een stapel boeken sierden de tafel, maar het gedicht dat erin lag, zou al snel overgaan in de levendige kleuren van de lente. De man mijmerde bij zichzelf en merkte dat hij de warmte en de knisperende vlammen van de open haard prefereerde boven de droge, koude airconditioning van de 21e eeuw. Naarmate de nacht vorderde, werd het geknetter van het hout in de open haard zwakker, wat de omgeving kalmeerde. Hij voelde de drang om op te staan, maar bezweek uiteindelijk voor de beperkingen die met de jaren gepaard gingen. Was het hinderlijk voor de ouderdom, vroeg hij zich af?

De stad Hangzhou had ongetwijfeld in de loop van decennia de nodige ups en downs meegemaakt, wat haar begrijpelijkerwijs vermoeid achterliet. Bai Juyi, bekend als de koning van de poëzie, had jarenlang het rijk van de literatuur doorkruist, wat hem ongetwijfeld vermoeid achterliet. De tijd had Li Bai de poëzie van de Tang-dynastie zien veroveren, terwijl Bai Juyi de wereld had veroverd met zijn verzen. Weinigen wisten echter dat de echte Bai Juyi op 37-jarige leeftijd ten onder ging, gedwongen door zijn moeder om tegen zijn wil te trouwen. Hij was een onbegrepen ziel, voor altijd gevangen in de beperkingen van zijn eigen bestaan.

De duisternis van de nacht werd dieper, met alleen de open haard die zijn heldere licht uitstraalde en de ingeslopen slaperigheid verstoorde. Het comfort en de warmte in de kamer stonden in schril contrast met de bittere kou buiten. Was het slechts een tegenstrijdigheid, of zat er meer achter? Bai Juyi richtte zijn blik op de dansende vlammen, in de hoop antwoorden te vinden in hun betoverende schouwspel. Was de reis van zijn leven het waard? Gu Quan had op zijn zestiende goddelijke inspiratie ervaren en op zijn dertigste prestigieuze onderscheidingen ontvangen, maar het was allemaal te vluchtig, gemaskeerd door maatschappelijke verwachtingen zoals bezittingen, relaties en succes. Waarom maakte hij zich zoveel zorgen? Wat was er te vrezen? Zouden mensen hem niet als Bai Juyi beschouwen? Zulke gedachten waren absurd! Hij wuifde de zorgen uit zijn verleden weg en concentreerde zich op het raadsel dat zich die nacht voor zijn ogen leek te ontvouwen.

Er voelde iets niet kloppen. Wat was er gebeurd dat deze vredige nacht verstoorde? Kon dit allemaal een droom zijn? Toch voelde hij de warmte van het vuur alsof het echt was. Bai Juyi bleef naar de open haard staren, verlangend om de betekenis erachter te ontcijferen. Maar het bleef even raadselachtig als altijd. Hoe kon een object een richtingsgevoel hebben, of het nu links of rechts was? De woorden die hij op zijn briefjes bij de open haard schreef, beeldden vaak taferelen met veel detail uit, maar het vuur zelf werd steeds intenser, net als de oudere generatie waarmee Bai Juyi zich identificeerde. In zijn nadagen vond hij troost in de tradities en gebruiken van de Tang- en Song-dynastieën, en zocht hij warmte bij de haard in Zheng Mansion. Vanuit het perspectief van de auteur heerste er een onmiskenbaar gevoel van eenzaamheid, een tegenstrijdigheid in Bai Juyi's psyche, een die ongeluk en geluk in evenwicht hield. Achter zijn artistieke façade ging een dramatisch geleefd leven schuil, en te midden van de chaos was er nog steeds ruimte voor artistieke ontdekking en groei, onaangetast door materiële verlangens.

Verzonken in gedachten werd Bai Juyi door de dovende sintels van het vuur terug in de realiteit gebracht. Hij voelde een vertrouwde rusteloosheid, een fantasierijke dwaling in zijn hart. Twijfel sloop naar binnen, vergelijkbaar met Zhuang Gongs droom om een ​​vlinder te zijn, of een vlinder die droomde Zhuang Gong te zijn. Dat was genoeg. De slaap was hem die nacht ontgaan, dus besloot hij op te staan. In 700 na Christus, onaangetast door de moderne technologieën van dat tijdperk, werkten de maan en de wind samen om een ​​atmosfeer te creëren die bevorderlijk was voor het brouwen van poëzie. Bai Juyi trok de deken strak om zich heen, gooide een paar houtblokken in de open haard en vouwde zijn handen stevig samen om de warmte te voelen. In dat korte moment raasden talloze gedachten door zijn hoofd. Het was alsof er al een paar honderd woorden in hem huisden, klaar om op papier te worden gezet. Hij uitte zijn dankbaarheid aan de nacht, aan de ziel die in hem huisde, en aan de fantasierijke dwaling bij de open haard. In een tijdperk waarin nog steeds de pure schoonheid van woorden en verzen werd gekoesterd, genoot hij van de gelegenheid om te genieten van hun schoonheid, en om te lachen en te huilen tijdens het voordragen ervan.

Terugdenkend aan gisteren en de schoonheid van de maan en de koude noordenwind, kon Bai Juyi een rilling niet onderdrukken. De nachten in Chang'an waren intens en doordringend. Hij verlangde ernaar zijn emoties te uiten, zijn hart in het schrijven te leggen. Hij verbond zijn gedachten met zijn emoties, zijn penseel danste over het papier en legde de essentie van zijn gevoelens vast. Soms draaiden verhalen niet om strikte logica of ingewikkelde beschrijvingen, maar uitten ze zich eerder door de delicate dans van sneeuwvlokken buiten het raam, die de gemoedstoestand van Bai Juyi weerspiegelden. De woorden "Don't Feel the Turn on the Trumpet" symboliseerden misschien de broosheid van de vonken van het vuur, maar voor Bai Juyi vertegenwoordigden ze iets diepers. Wat waren de wonderen van de hemel? Wat waren de talenten van het goddelijke?

Terwijl de open haard langzaam uitdoofde, dacht Bai Juyi na over de mildheid van het lot. Elke dag die voorbijging, rolden de gordijnen van het leven voorbij, vermengd met de essentie van de tijd. Liefde en haat waren verweven, net zoals de seizoenen door het jaar heen veranderden. Hij begreep echter hoe belangrijk het was om zijn welzijn te behouden en de vergankelijkheid van de rijkdommen van het leven te erkennen. Soms oversteeg een verhaal de loutere logica; het resoneerde met het hart. Net als sneeuwvlokken had Bai Juyi vele stormen doorstaan, maar onder dit alles bleef hij veerkrachtig.

De dag begon en luidde een nieuw hoofdstuk in Bai Juyi's leven in. Het uitgebreide artikel gaf hem de gelegenheid om dieper in zijn introspectie te duiken en onbekende gebieden te verkennen. Met elk nieuw woord resoneerde het thema consistent, en weerspiegelde het de gevoelens van het oorspronkelijke stuk. Het grotere aantal woorden gaf hem de vrijheid om uit te werken, om zich te verdiepen in de complexe emoties die door de ziel van de dichter raasden. Bai Juyi had inderdaad een slapeloze nacht gehad, maar uiteindelijk zegevierde zijn vastberadenheid, die hem aanspoorde om op te staan ​​en de veelbelovende dageraad van een nieuwe dag in het jaar 700 n.Chr. te omarmen, een tijd onaangetast door moderne technologie, waarin men de delicate nuances van poëzie en geschiedenis kon verkennen.